Het begon met wanten

Een Mozaïek van Verlorenen is begonnen met een bijzondere sensatie. Marcel Proust beschreef in een inmiddels befaamde tekst hoe een geur- en smaaksensatie het verleden tot leven kan brengen. Bij het proeven van een madeleine gedoopt in lindebloesemthee herbeleeft de verteller op intense wijze een tafereel uit zijn verleden.

Margareta Svensson maakte zoiets mee met het aantrekken van de wanten van haar overleden moeder. Deze wanten waren gemaakt door haar moeder met een oude techniek. Ze waren eerst gehaakt met los gesponnen wol, daarna nat gemaakt met zeepsop en gewreven tot ze gevilt werden. Het magische van deze techniek is dat de wanten de exacte vorm aannemen van de handen die ze droegen tijdens het vilten.

Na het overlijden van haar moeder nam Margareta de wanten mee naar huis. Ze waste ze en trok ze aan. Plotseling werd ze overvallen door een sensatie. Het was alsof ze haar moeders handen van binnenuit kon voelen.

Margareta: “Ik werd totaal verrast door deze intense en blije ervaring. Toen Chaja me jaren later vroeg om haar te fotograferen in de kleren van haar moeder begreep ik meteen dat dit een bijzonder moment ging worden.”

Lees ook het artikel van Margareta hierover:

nieuwe-wanten-groot