De allereerste fotoshoot

De allereerste fotoshoot van Een Mozaïek van Verlorenen was van mij, Chaja. Op dat moment wist ik nog niet dat dit een project ging worden.

Toen ik verhuisde nam ik een zak vol kleren mee die ik nooit droeg. Het waren de kleren van mijn moeder die ik niet paste – sterker nog niet eens mooi vond – maar desondanks niet weg kon doen. In de zak zaten mijn moeders trouwjurk, de kleren die ze op haar laatste dag droeg en de pyjama waarin ze dood gevonden was. Ik wilde iets met de kleren doen. Tot dan toe namen ze alleen maar ruimte in beslag.

Ik besloot de kleren aan te willen trekken. Maar ik wist meteen dat dit een hele intieme ervaring zou worden. Toen Margareta langskwam voor koffie in mijn nieuwe huis vertelde ik over het plan deze kleren aan te trekken, en ik vroeg haar of ze dit moment misschien voor me wilde vastleggen. “Kan je donderdag?”, vroeg Margareta meteen.

Bij het aantrekken van de kleren van mijn moeders laatste dag werd ik overvallen door iets onverwachts. Haar geur. De kleren waren nooit gewassen. Ze lagen naast de wasmand na haar plotselinge dood. Haar lichaam was al aan het ruiken toen ze gevonden werd en de geur van het lijk had het huis gedomineerd. Ik had nooit meer gedacht haar te ruiken. Het gaf me het gevoel haar lichaam, zoals het was toen ze leefde, nabij te hebben. Als een soort laatste knuffel die ik niet meer gedacht had te hebben een jaar na haar dood.

Een week later belde Margareta me op. “Dit is een project”, zei ze. Dat voelde ik ook. En zo zijn we begonnen.

Als je wil reageren op dit bericht, stuur en mail naar ons. Wil je op de hoogte blijven over de ontwikkelingen van Een Mozaïek van Verlorenen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief hier onder!